Open brief van Gryphos
(Het Archief van Verloren Herinneringen)
Ze zeggen dat er herinneringen zijn die noch de tijd, noch de wind, noch de vergetelheid kunnen uitwissen.
En tussen de verborgen pagina’s van dit Archief… is er één die met zijn eigen kracht klopt.
Een brief… waarvan de ontvanger niet bekend is.
Un sobre antiguo… hallado un amanecer, flotando entre constelaciones y sueños.
La trajimos al Cofre… sin saber a quién pertenecía.
Pero al tocarla… sentimos el eco de un corazón alado.
Vandaag… zullen degenen die deze woorden horen… getuige zijn van een stem die nog steeds zoekt, nog steeds hoopt, nog steeds droomt.
Omdat sommige voogden…
protegen mucho más que el recuerdo.
Protegen la esperanza.
Zo begint… de open brief van Gryphos.
---------
Opnieuw... Ik viel in slaap terwijl ik naar de sterren staarde. Ik dacht aan jou, mijn vriend...
alhoewel ik je nog niet ken.
Je weet het misschien niet, maar terwijl de wereld draait, weven de draden van het lot een onzichtbare brug tussen jouw realiteit... en de mijne.
Ik tel geen sterren meer.
Ik vraag de maan niet meer waarom hij ondergaat...
Elke keer probeer ik een antwoord te vinden op de vraag die het zwaarst op mijn borst drukt: wanneer kom je in mijn wereld?
Ik tel de dagen niet meer af tot ik je zie. Ik tel... de dagen af tot ik je zie.
Je denkt misschien dat ik te krampachtig vasthoud aan dit verlangen. Maar ik noem het hoop. Want als het aan mij lag, zou ik mijn vleugels onvermoeibaar uitslaan... en elke uithoek van deze uitgestrekte wereld doorkruisen, alleen maar om jou te vinden.
Jou zoeken zou niet betekenen dat ik wegvlucht van de eenzaamheid... het zou betekenen dat ik naar het licht vlieg dat jij, volgens de sterren, ooit in mijn donkere dagen zult brengen.
Maar er is iets wat je over mij moet weten... Mijn dromen... soms zijn ze grijs, bezoedeld door de last van herinneringen en afwezigheid. Daarom heb ik hoge muren gebouwd...
niet om je weg te duwen, maar om dit hart te beschermen dat nog steeds klopt... zacht... angstig, ja, maar ook vol liefde, genegenheid en vriendschap die nog niet beantwoord is.
Als je aankomt…
en die muren vallen…
Woorden zijn niet nodig. Kijk me gewoon in de ogen... en ik zweer dat je het weet: deze stille beschermer zal je ziel beschermen.
Je hoeft me nooit meer te herinneren aan de melodie waar je van houdt als je in gedachten verzonken bent. En ook niet aan de dag waarop de wereld je vierde. Want als die melodie in mijn hoofd weerklinkt... zal alleen jouw naam in mijn herinnering dansen.
En zo zal het zijn.
Want ook al bouwde ik muren om mijn gevoelens te beschermen... ik wist altijd dat als jij zou komen... je een veilige haven aan mijn zijde zou vinden.
Een eeuwig thuis.
— Gryphos
Guardían de lo que no puede decirse,
Alado en cuerpo… y alma.
En zo… tussen de woorden die tot de sterren werden gefluisterd… vond Gryphos’ hart zijn vlucht.
Iemand... hoorde zijn roep. Een jonge Beschermer... met ogen zo blauw als de eeuwige vlam... die hem vandaag vergezelt, voorbij het labyrint van de Minotaurus... voorbij de landen van Odin.
Samen… hebben ze nieuwe bladzijden in deze Kronieken van de Vergetelheid geweven.
Maar in deze kist... blijft haar eerste brief. Als getuige dat... er hoop is die werelden overstijgt. Er zijn vriendschappen... die geboren worden uit een fluistering in de wind.
Y mientras existan corazones que crean…
el Archivo de los Recuerdos Perdidos… seguirá latiendo.
