EEN, Twee, Chaos
Oh nee!
Het was een perfect normale dag in het leven van Oom Chris.
Na een lange dag tussen de sportschool en zijn naaistudio, wilde Oom Chris zijn week afsluiten met een gouden randje: een margarita, een sofa en verder niets. Alleen dat. Vrede. Stilte. Ontspanning.
Maar net toen hij de eerste slok wilde nemen, hoorde hij stemmen fluisteren uit het niets:
—“Hé, Chris... wees niet saai. Maak van die margarita een mythische margarita.”
Chris sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd.
—“Nee… nee, nee, nee… niet weer dat duo.”
Toen hij naar zijn glas keek, zag hij ze. Zoals altijd verschenen ze op theatrale wijze in zijn drankje: twee figuren glansden tussen de bubbels — Dionysos, eeuwig in feestmodus, en Loki, in volledige afterparty-vikingstijl.
Een spiraal van bubbels steeg op… En nog voor hij “met zout op de rand, graag” kon zeggen, veranderde de wereld.
BOEM! Chris werd weggevoerd naar een mythologische tempel met scheve zuilen, zwevende muzieknoten in de lucht en resten van wat duidelijk een episch onverantwoord feest was geweest.
De enigen die nog overeind stonden: Dionysos, Loki… En nu ook Chris.
Ay nee, erger!
—“Ooooh nee, jongens, waag het niet om door te feesten!” —riep Chris, handen omhoog als een spirituele verkeersregelaar.
Maar Dionysos schonk al een nieuwe beker in. Loki ging ontspannen op een gebroken wolk zitten en vroeg:
—“Muziek of spelletjes?”
Om meer betoverde wijn te vermijden stelde Chris voor:
—“Wat dachten jullie van een bordspelavond?”
Beide goden stemden meteen in.
Eerst domino: Loki begon de stippen op de stenen te veranderen. De één werd zes, de zes werd drie, en Chris wist niet meer of hij speelde of een runenpuzzel oploste.
Daarna mens-erger-je-niet: Dionysos gooide alleen maar dubbel. Zijn pionnen vlogen over het bord met goddelijke immuniteit en liepen de gevangenis voorbij alsof ze een hemels paspoort hadden.
Chris dacht:
“De regels waren duidelijk flexibel. Zoals alles in de mythologie.”
De spanning liep op. Chris maakte grapjes, gooide mythische nacho’s met kaas rond en probeerde de sfeer te sussen… Maar zijn pogingen maakten de twee alleen maar geïrriteerder.
—“Nu is het genoeg! Stop met ruziën als baby’s met superkrachten!” —riep Chris—. “Dit lossen we op als beschaafde mensen. Met een potje UNO!”
Dionysos en Loki keken elkaar aan met fonkelende ogen vol uitdaging. Chris legde het kaartspel neer.
De finale… was begonnen.
Ahhh natuurlijk!
Het spel startte. Loki en Dionysos waren zo gefocust op elkaar verslaan dat ze Chris volledig vergaten.
Elke kaart was een provocatie. Elke 2 een bedreiging. Elke omkeerkaart een spottend gebaar.
Ondertussen lachte Oom Chris, at nacho’s en mompelde:
—“Ik wilde alleen maar een margarita…”
Zijn hand werd langzaam leger. Niemand hoorde hem zachtjes “UNO” zeggen, tussen een hap en een slok door.
En toen… was hij aan de beurt.
Loki gooide een 4. Dionysos stond klaar met een mystieke dubbelzinnige kaart.
Chris legde rustig zijn laatste kaart neer: een joker, fonkelend als de regenboog van Bifröst.
—“Jongens… ik denk dat ik heb gewonnen.”
Rustig.
—“WAT?!” —brulden ze tegelijk. —“Dit is niet eerlijk” —gromde Loki. —“Zie je wat je hebt aangericht?” —klaagde Dionysos—. “Jij en je margarita’s!”
Terwijl de twee kibbelden, tilde Chris zijn glas op, nam een slok en…
POEF!
Hij was terug in zijn woonkamer in Nederland. Het glas nog steeds koel in zijn hand. De sofa onaangeroerd. De vrede hersteld.
Hij zuchtte. Glimlachte. En zei:
—“Genoeg voor vandaag.”
Reflectie vanaf de sofa, met ijs en limoen:
Vrienden zijn vrienden, zelfs als ze chaotische goden zijn.
En hoe leuk winnen ook is…
Het mooiste blijft samen lachen, het moment beleven, en nooit de kracht onderschatten van een goed geserveerde margarita..
