Factor Chris
Oh nee!
Het was een perfect normale dag in het leven van Oom Chris.
Er was zon, warme koffie en een beetje zenuwen: vandaag was de grote Talentenjacht van de Sterrenschool.
Chris zou niet optreden, natuurlijk niet. Hij ging alleen als publiek… om zijn moeder, oma Flor, te vergezellen!
Maar er was een klein detail. Eén die alle leden van de familie Bonilla maar al te goed kennen:
Oma Flor komt altijd te laat.
Chris belde haar:
—Maaaa? Waar ben je? Het gaat zo beginnen!
—Ik ben er bijna, lieverd! —antwoordde ze kordaat… precies op het moment dat op de achtergrond duidelijk het geluid van een stromende douche te horen was.
Chris zuchtte.
—Natuurlijk…
Verveeld van het wachten besloot hij een rondje te maken door de tuinen van de school. Overal waren wezens aan het oefenen: cherubijnen die beatbox deden, sterren die met jongleren repeteerden, en een groep betoverde dolfijnen die reggaeton-choreografieën instudeerden.
Maar wat hem écht betoverde was een surrealistisch spektakel:
een groep gouden trapezevissen, getraind door een hamster met een cape!
Chris bleef ademloos staan kijken.
Ay nee, erger!
Ondertussen arriveerde oma Flor —nu eindelijk klaar en geparfumeerd— gehaast bij de ingang.
—Ik zoek mijn zoon! —riep ze tegen een vrijwillige cherubijn.
—Is uw zoon één van de talenten?
—Wat? Nee, ik… nou, ik weet het niet… waar kan ik hem inschrijven om hem te vinden?
De cherubijn, verward en half slaperig, gaf haar een formulier.
—Hier kunt u uw naam opschrijven.
En zo schreef oma Flor, nietsvermoedend, met haar sierlijke krulletters:
“Oom Chris”
Even later kwam Chris terug. Ze vonden elkaar, lachten, gingen de zaal in.
Ze aten magische popcorn. Ze klapten voor verbazingwekkende acts.
Alles liep perfect…
Totdat de presentatrice ineens riep:
—En nu, het volgende optreden! Een daverend applaus voor… Oom Chris!
Chris verslikte zich bijna in zijn lavendelpopcorn.
—WAT?!
Oma Flor keek hem aan, glimlachte nerveus en zei:
—Ach, lieverd… ik denk dat ik je iets te goed gezocht heb.
Ahhh natuurlijk!
Chris stapte het podium op met zijn hart in zijn keel en zijn waardigheid bungelend aan een wolk.
Hij pakte de microfoon, slikte… en toen herinnerde hij zich iets.
—Nou… dit heb ik geleerd van mijn nichtje Majo, op een dag dat ze me dwong haar menselijke basis te zijn. Een demonstratie cheerleading!
En hij begon.
Het was niet acrobatisch.
Het was niet precies.
Het was eigenlijk niets…
Maar het was het grappigste optreden van de avond!
Hij sprong, hij riep, zwaaide met onzichtbare pompons, deed een slowmotion-draai en sloot af met een salto die meer leek op een poging om een paraplu open te klappen in een orkaan.
De zaal barstte uit in lachen en applaus.
Chris won niet. Maar iedereen wilde met hem op de foto.
Oom Chris nam de trofee niet mee naar huis…
maar wel de harten van het publiek.
…
Onderschat nooit een moeder met haast…
en ook geen oom zonder talent, maar met bakken attitude.
