Origen de los Dulces del Recuerdo

In de bergen van Colombia, wanneer de wind geduldig over de bladeren waait, zijn herinneringen hoorbaar.

Geen stemmen... herinneringen. Het zijn verhalen die slechts weinigen kunnen begrijpen: echo's van een tijd waarin alles nacht was en niets bestond.

Gewoon een uitgestrekte, stille lagune. Uit die lagune ontstond het licht. En daarmee een creatief wezen genaamd Chiminigagua.

Met zijn kracht schiep hij de wereld. En toen de wereld er klaar voor was, stuurde hij een wijze en stralende vrouw: Bachué. Ze daalde af uit de bergen, gehuld in het licht van haar schoot. Met elke stap zaaide ze leven op aarde en leerde haar zaadjes de kracht van liefde, respect en evenwicht: met de natuur, met hun omgeving... en bovenal met zichzelf. Ze bevolkte de aarde met vriendelijkheid, deelde recepten uit de natuur, remedies die lichaam en ziel genazen... en iets nog heiligers: de waarde van de herinnering.

Maar naarmate de tijd verstreek, overpeinsde Bachué treurig hoe mensen waren getransformeerd tot individualistische wezens. Afgunst en ambitie verduisterden hun blik, die ooit had geschenen van puurheid terwijl ze vrij rondrenden door de savannes en bossen. Ze vergaten hun wortels, hun rituelen en hun respect voor het leven om hen heen. Gebroken door verdriet trok Bachué zich terug in de diepten van de bergen en huilde daar in stilte. Uit haar tranen ontstonden rivieren en meren... maar haar pijn was zo immens dat het dagenlang – of misschien wel maanden – niet ophield met regenen. Het leek alsof haar tranen zich hadden vermengd met de lucht, getransformeerd tot een eeuwige storm.

Toen hij zag hoe de rivieren samenkwamen en de lagunes in oceanen veranderden, keerde Chiminigagua terug. Hij naderde hem teder en sprak zachtjes:

—Waarom huil je, vrouw? Zie je niet dat je pijn de wereld met verdriet overspoelt?

Bachué antwoordde met gebroken hart:

—Mijn kinderen… ze zijn alles vergeten. Ze zijn zelfs vergeten wie ze zijn.

Toen ging Chiminigagua naast hem zitten en zei vriendelijk:

—Mijn lieve Bachué… Je zaad en je leringen zijn niet verloren gegaan… ze slapen alleen maar. Jij, de schepper, draagt in je hart de kracht om te ontwaken wat vergeten is. Met je wijsheid en vriendelijkheid kun je licht terugbrengen in de harten van degenen die hun pad, hun wortels en hun moed zijn kwijtgeraakt.

Veeg je tranen weg. Genees je verdriet. En geef ze een herinnering... Een mooie. Iets om ze te herinneren aan wat er echt toe doet: wie we zijn en waar we vandaan komen.

Die nacht, onder de wijze blik van de maan, daalde Bachué af naar het hart van de aarde. Daar, geleid door de herinnering aan wat ooit was, verzamelde ze ingrediënten die niet meer bestaan: wortels van oeroude bomen, die ooit luisterden naar de geheimen van de wind; bloemblaadjes van uitgestorven bloemen, uitgewist door de vergetelheid alsof ze nooit hadden gebloeid; en honing… een dikke, gouden honing, gemaakt door bijen die nu bang zijn om te creëren, omdat ze vergeten zijn dat zoetheid ook een vorm van verzet is.

Met trillende handen, maar een standvastige ziel, mengde Bachué elk element alsof hij een spreuk weefde. Het was niet zomaar een snoepje. Het was een fragment licht. Klein. Stralend. Levend.

De Snoepjes van de Herinnering Een fluistering uit het verleden gekristalliseerd in karamel.

En als je het proeft, ontwaakt er iets. Niet op je tong... maar in je hart. Een herinnering. Een vergeten naam. Een oorsprong. Een oproep om terug te keren.

Nadat ze de zoetigheid had gemaakt, met geduldige liefde en wijze handen, voelde Bachué eindelijk een diepe vrede. Haar hart, ooit gekwetst door de verwaarlozing van haar mensenkinderen, vond troost. Ze huilde niet meer. Ze wist dat dat kleine zoetigheidje vroeg of laat zijn weg zou vinden. En dat door ervan te proeven... elk verloren hart zich zou herinneren wie het was. En waarom het de moeite waard was om terug te keren.

Sindsdien is het recept van generatie op generatie doorgegeven. Het doorkruist bergen, tijdperken en continenten. En het verschijnt precies op het moment dat een Beschermer... op het punt staat te vergeten wie hij is.

Hoe kwam oma Flor eraan? Tja... Dat is een ander verhaal. Of misschien wel hetzelfde. In de bergen van Colombia, als je oplet wanneer de wind door de bladeren strijkt... hoor je misschien iets. Geen stemmen. Herinneringen. En als je geluk hebt... de smaak van een van hen.